به این «خوش آمدن علف به دهان بزی» سخت معتقدم. خدا نکند که بزی، خر بشود(جسارتا) و علفی را هر چه قدر هم سبز و تازه و خوش رنگ و لعاب باشد، نپسندد!. آن وقت است که دیگر این علفِ بیچاره اگر گل و میوه و طلا هم بدهد؛ بز، بز نمی شود که نمی شود!
خدایا همه ی بزها را هم چنان بز، و همه ی علف ها را خوشمزه به دهان بزها نگه دار. آمین!
