یعنی واقعا اگه آدم بچه‌هاش رو درست تربیت نکرده باشه این تلویزیون به تنهایی می‌تونه همون آدم رو روانه‌ی تیمارستان بکنه!! تبلیغ گیرنده‌ی دیجیتال سروش جم رو دیدین؟ تبلیغ کنسول بازی امپراتور رو چی؟ یا بالابالا؟ حتی کباب پز پلین که حسام من عاشقش شده!
ما باید چی‌کار کنیم که پدر و مادرهای این نسل هستیم؟ اگه یه بچه‌ای دلش بره برای این تبلیغات بچه‌گول‌زن و حرف پدر و مادر هم توی کت مبارکش نره، چه قدر باید صبح تا شب بچه‌هه اعصابش به هم بریزه و مامان و باباهه هم روانی بشن؟!
والا اصول تربیتی درمی‌ماند از این همه فشار و تناقض و تحمیل ناخواسته‌ی خواستنی‌های رنگ‌ووارنگ!
من بچه‌ها رو از وقتی خیلی کوچیک‌تر بودن موقع بیرون بردن از خونه طوری برنامه‌ریزی می‌کردم که بدونن برای چه کاری داریم می‌ریم بیرون و برای چه کاری نداریم می‌ریم می‌ریم! یعن دقیقا برنامه‌ریزی‌شون می‌کردم. مثلا می‌دونستن ما قرار نیست اسباب‌بازی بخریم. قراره بریم لباس بخریم. بعد از خرید لباس بستنی هم می‌خریم. دیگه همین بود و غیر از این نبود. اگه اسباب‌بازی توی مسیر می‌دیدیم می‌ایستادیم و تماشاشون می‌کردیم و دوباره راه می‌افتادیم. هیچ حرفی هم توش نبود. چون قرار نبود بخریم. حالا هم تبلیغات تلویزیونی طبق همون برنامه‌ریزی‌ها دیده می‌شه و چون می‌دونن برنامه‌ای برای خریدشون نیست گیرهای ناجور نمی‌دن ولی از همون گیرهای جوری که گاهی می‌دن می‌تونم تصور کنم ممکنه چه بلایی سر بقیه‌ی خانواده‌ها بیاد. این واقعا اذیت‌کننده‌ست.
بد آوردیم. بد آوردیم که چند سال زودتر به دنیا نیومدیم که حالا باید این همه برنامه داشته باشیم برای هر کاری. برای هر چیزی. برای هر چیزی که در آینده قراره اتفاق بیوفته و ما ازش بی‌خبریم هم باید پی ریخته باشیم، باید آجر چیده باشیم، باید عمیق گود کرده باشیم که تا ثریا کج نره!!!! طفلکی ما!
