توی یکی از قصه هایی که برای بچه ها تعریف کردم ماجرای تبدیل بچه قورباغه به قورباغه ی بالغ رو گنجونده بودم. داستان دو تا ماهی که وقتی بزرگ شدن یکی شون دست و پا درآورد و باله هاش از بین رفت و قیافه ش خیلی عوض شد و یکی شون تبدیل به یه ماهی خیلی خوشگل شد. تصویر ماهی ها رو هم طوری درست کرده بودم که قورباغه ی ماهی نما در اول رسیدن به بلوغ خیلی زشت و بی ریخت بود. قیافه ی بچه ها موقع دیدن ش خیلی خنده دار بود. اصلا نمی تونم توصیف شون کنم. قیافه ی آدمی که از چیزی چندشش شده.

بعد از این که قصه تمام شد، زهرا سادات با یه حالت خیلی مطمئن ولی گیج! (نمی تونم بگم دقیقا چه حالتی) گفت: «ولی من از وقتی به دنیا اومدم نی نی بودم!»

خدایا چه قدر این آدمیزاد وقتی بچه ست دوست داشتنی یه. چی می شه که وقتی بزرگ می شه این قدر بی خود می شه‍ !؟