هر سال ، اسفند ماه که از نیمه می گذشت زمزمه های " امسال چه کسی ، کی به اهواز خواهد آمد " آغاز می شد . قمی ها و مشهدی ها و تهرانی ها می آمدند . برنامه ی عمو علی ولی هیچ وقت مشخص نبود . به خاطر شرایط کاری اش هیچ چیز از قبل قابل پیش بینی نبود . معمولا - اگر می آمدند ! - فقط یکی دو روز اول فروردین اهواز بودند و بعد با عجله بر می گشتند تهران . طوری که خیلی وقت ها ما متوجه رفتن شان نمی شدیم .

 امسال ، هنوز اسفند ماه آغاز نشده بود که همه ی ما می دانستیم قرار است یکی دور روز اول فروردین را تهران باشیم . می دانستیم امسال و سالهای سالهای سالهای بعد - تا همیشه - عمو هیچ نوروزی را به اهواز نخواهد آمد . امسال ما مهمان اوییم . مهمان او و دوستان شهیدش .

اگر چه عمیقا می دانیم که او هر لحظه و هر کجا که بخواهیم حاضر است و در کنار ما ، ولی چشم های دنیایی مان عادت کرده بودند به دیدن روی زیبایش ، به دیدن لبخندهای همیشگی اش و به دیدن آن قامت رشید و استوارش .

خداوندا دل های مان را بر دوری اش صبور گردان و شفاعتش را در آن دنیا نصیب مان .

آمین