چند شب پيش در صندلي عقب يك تاكسي ون نشسته بودم كنار دو خانم. از هر دري صحبت مي كردند. چهره شان را نديده بودم. يكيشان مي گفت كه قابلمه برنج را داخل مايكروفر گذاشته. مايكروفر بدبخت شروع به جرقه زدن كرده و خراب شده. موقع پياده شدن چشمم به او مي افتد. زني بيست و هفت هشت ساله با آرايشي غليظ و موهاي هايلات كه تا فرق سرش از زير روسري بيرون است. به ذهنم آمد ببين اين زنها چه خوب بلدند خودشان را عرضه كنند اما چيز به اين سادگي كه همه مي دانند نبايد فلز را در مايكروفر گذاشت نمي دانند و پول شوهرشان را كه با هزار زحمت به دست آمده چطور حرام مي كنند.

درد دارد، درد...

اينجا همه همينطوريند...

بلاگفا باهام لج كرده دو روزه...واسه خيلي از وبلاگ هاش نميتونم كامنت بزارم...همش ميگه امكان درج نظر براي شما مقدور نميباشد
اون پست آخر اون خونه ات...خيلي ناز بود...تا حالا به اون دو كلمه و شباهتشون و اختلافشون دقيق نشده بودم....ممنونم
بعد هم اينكه دارم به خودم فشار ميارم كه ننويسم...دلم مي خواد...اما مي خوام روزي اين كارو بكنم كه دليل محكم تري از دلم مي خواد داشته باشم

به گمونم بعضي هاشون همين رو مي خوان اصلا...مردها رو ميگم
بارها خودم ديدم كه زن هاشون رو تشويق كردند به همين بزك و دزك كردن براي غير...حاضرن واسش جون بكنند وكار كنند و دو دستي تقديم كنند كه همين هارو بخرند و ...ال آخر

حيف پول که بهش بدي!!!!!
حيف زحمت که براش بکشي!!!
حيف.....!!!

آفرين. عالي نوشتي

اي روزگااااااااااااار